«Η συνταγή και το χρονικό της επιτυχίας μας»

Από Lila Power, μέλος «αγκιναροκουκοκαράκηδων»

 Υλικά:

• Αγκινάρες κούτρουλες και δαφνάτες
• Κουκιά δροσερά και ξερά

Συνολικά 50 τεμάχια

              Τα απλώνετε σε τραπέζια και σερβίρετε μπόλικη ρακή!

              Για να δέσουν μεταξύ τους, άκρως απαραίτητη  καλή διάθεση και μπόλικο κέφι!

Κάθε χρόνο η προετοιμασία για τη συμμετοχή μας στο κυνήγι κρυμμένου θησαυρού ήταν πάρα πολύ καλή. Και κάθε χρόνο η ομάδα μας μεγάλωνε...

Φέτος όμως, η οργανωτική ικανότητα και συστηματικότητα του αρχηγού μας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο κάνοντας την προετοιμασία αληθινό κυνήγι κρυμμένου θησαυρού!!!

Και εννοώ την προσομοίωση του παιχνιδιού που ζήσαμε, τους πάμπολλους γρίφους που φτιάξαμε ή βρήκαμε και λύσαμε, το διάβασμα που ρίξαμε για την ιστορία του τόπου μας, τις γνώσεις που ανανεώσαμε και αποκτήσαμε, τους τόπους που περπατήσαμε, τα μνημεία, τους δρόμους και την ιστορία τους που γνωρίσαμε, τα λαογραφικά στοιχεία που συλλέξαμε, τις κρυμμένες φυσικές ομορφιές που ανακαλύψαμε...

Υπέροχες μαζώξεις με έντονη την ανάγκη ανταλλαγής γνώσεων και πληροφοριών, απίστευτο χιούμορ, αστεία και πειράγματα, σύμπνοια και συντροφικότητα, δέσιμο και μια ζεστή αγκαλιά όλα τα μέλη!

Ανθρώπινη ανάγκη να βρεθούμε, να τα πούμε, να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε, μα πάνω απ’ όλα, να περάσουμε καλά!

Κι ήρθε με το καλό η μέρα του παιχνιδιού.

Από νωρίς, ξεκούραστοι, μαζευτήκαμε με τις κούτες του ο καθένας. Οργανώσαμε το χώρο του αρχηγείου μας, χωρίσαμε τα τραπέζια, απλώσαμε τα αντικείμενα που είχαμε φέρει σε μια γωνιά. Καθαρά τα τραπέζια με στυλό, χαρτιά και Η/Υ περίμεναν τους γρίφους. Τα φωτοτυπικά στην πρίζα και ο «Da Giorgio» άριστος οικοδεσπότης!

Ωραίο το σόου των διοργανωτών του παιχνιδιού και έξυπνος ο τρόπος δοσίματος του πρώτου γρίφου!

Εύκολος ο 2^ος ,αλλά οι κυνηγοί μας άλλο κατάλαβαν, αλλού πήγαν και καθυστερήσαμε λίγο.

Ευρηματικός και πρωτότυπος ο γρίφος με το cd (προσωπικά τον θεωρώ καλύτερο απ’ όλους!) με τα γέλια και τον ΛΕ-ΠΑ, μας έκανε να ταράξουμε την ησυχία των προβάτων στη Χαλέπα!!!

Και ο 7^ος πάρα πολύ ωραίος, αλλά έπρεπε να σερβιριστεί διαφορετικά, ώστε να μας προϊδεάζει για...χαρτοκοπτική! Στον 8^ο με τον Αρκά, και πριν καλά – καλά προλάβουμε να τον σκεφτούμε, αφού κανείς δεν ήξερε για του Κατσούλη το αλώνι, για καλή μας τύχη ο Ιπποκράτης(εδώ πάντα χειροκροτούμε στην ομάδα...)φόρεσε το κράνος του λέγοντας «πάω στου κατσούλη το αλώνι»! Μείναμε όλοι με το σαγόνι κρεμασμένο, αφού κανείς μας δεν ήξερε τι εννοούσε και μετά από λίγο γύρισε με τη φωτογραφία! Ήταν ο μοναδικός στην ομάδα, που για καλή μας τύχη γνώριζε το μέρος!!!

Ο 9^ος τελείως άσχετος, ασύνδετος και ξεκάρφωτος με τον τόπο που μας έστελνε, λύθηκε με τη βοήθεια που έδιναν οι διοργανωτές, ύστερα από μια ώρα. Ο 10^ος ήταν φως φανάρι, ο 11^ος μας έκανε να γελάσουμε πολύ, ο 12^ος με τον αναγραμματισμό εύκολος, ο 13^ος μας εκνεύρισε αφάνταστα, αφού για 30΄μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε την περίμετρο έχοντας εντοπίσει την περιοχή αμέσως, αλλά οι διοργανωτές αρνιόταν το αποτέλεσμα για διαφορά κάποιων...εκατοστών!!!

Στον 14^ο διασκεδάσαμε αφάνταστα οι παραμένοντες εντός  του αρχηγείου(τηλεφωνητές-συντονιστές), γιατί περιμένοντας τους κυνηγούς μας να εντοπίσουν τον σκαραβαίο στην οδό 28^η Οκτωβρίου, στέλναμε τάχα λυμένο τον γρίφο, όπου αντί για τον αριθμό του αυτοκινήτου που ζητούσαν, γράφαμε ό,τι μας κατέβαινε, όπως: ΖΩΗ & ΚΟΤΑ!... ΖΩΗ ΜΕΤΑ!...  ΖΕΝ ΞΕΡΩ! και άλλα ωραία!!!

Ο 15^ος παντελώς άσχετος με το μέρος που τελικά μας έστελνε, λύθηκε μετά από μια ώρα και κατόπιν βοήθειας που έδιναν οι διοργανωτές. Ο 16^ος εξαιρετικός και πανέξυπνος λύθηκε πολύ γρήγορα, ο αρχηγός πήρε τηλέφωνο, έλαβε σε μήνυμα την απάντηση και όλα κύλησαν κάπως έτσι, μέχρι τον 17^ο και τελευταίο. Ο χάρτης μας οδηγούσε καρφί στο σημείο και...εδώ αρχίζει ο Μαραθώνιος, αφού πρώτα πήγαμε και τη γλάστρα από τον Τεχνοχώρο πεσκέσι στους διοργανωτές!

Μία ολόκληρη ώρα σκάβαμε (ας μας συγχωρέσει το δέντρο, ελπίζω να μην το τραυματίσαμε) και...άφαντος ο θησαυρός!!! Ωστόσο, μέσα στο γενικότερο εκνευρισμό όλων, ζήσαμε και την εξαιρετική σκηνή, όπου εντοπίζουμε κάποιον με φακό κάτω στα βραχάκια και αποφασίζουμε, να αρχίσουμε όλοι μαζί με τους φακούς μας, να του κάνουμε σινιάλο. Ο άνθρωπος ανταποκρίνεται αναβοσβήνοντας κι αυτός τον φακό του. Οπότε ο αρχηγός μας αποφασίζει να... «καθαρίσει» ο ίδιος και στρέφοντας τον ισχυρότατο φακό(αυτόν που χρησιμοποιούμε και στις αστροπαρατηρήσεις) στη μούρη του αγνώστου, του φωνάζει: «Τι κάνεις εκεί; Ποιος είσαι; Πώς σε λένε;» Ο άνθρωπος κατατρομαγμένος βλέποντας κάποιον αγριεμένο με ρούχα παραλλαγής να τον στραβώνει, απαντά αμέσως: «Ψαρεύω! Γιάννη με λένε!» Δεν ακούγεται κιχ, όταν η ματιά μας πέφτει στα κατακόκκινα βαμμένα από τον 11^ο γρίφο νύχια του αρχηγού μας και ξεσπάμε σε τρανταχτά γέλια όλοι μαζί! Φαντάζομαι θα περάσει καιρός για να ξαναψαρέψει ο...κ. Γιάννης σ’ αυτήν την περιοχή...

Μετά, ήρθαν κάποιοι από τους διοργανωτές, έψαξαν κι αυτοί, πουθενά ο θησαυρός, μετά μας επιβεβαίωσαν ότι ΝΑΙ! είμαστε οι νικητές και αρχίσαμε τα ξεφωνητά, μετά περπατήσαμε τον παραλιακό μετά βαΐων και κλάδων σαν δεδικαιωμένοι νικητές ύστερα από τόσες ώρες προσπάθειας, μετά ακούσαμε τα σχόλια και τα γιουχαΐσματα των... «ευγενεστάτων» συναγωνιστών μας, που ενηλικιώθηκαν αλλά ακόμα δεν έμαθαν να χάνουν σ’ ένα παιχνίδι, μετά μάθαμε ποιοι πήραν το θησαυρό με... «μαγικό» τρόπο, που δεν ήταν ούτε στην απονομή (θέλει...κότσια για να παραδεχτείς ένα λάθος σου), μετά δηλώσεις, φωτογραφίες, χαρά, δικαίωση και μια...γλυκόπικρη γεύση: «... Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους...;»

Μπράβο σε όλους που συμμετείχαν, που έδωσαν αλλιώτικο χρώμα και νότα στην πόλη μας, που έκαναν κάποιους ξένους να πάθουν πολιτισμικό σοκ και να ενθουσιαστούν βλέποντας μικρούς, μεγάλους, γυναίκες, άντρες, να τρέχουν με ποδήλατα, μηχανάκια, με τα πόδια, για ένα μύθο, «για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη»!

Μπράβο στους διοργανωτές, καλοί ή κακοί οι γρίφοι, εύκολοι ή δύσκολοι(κι εμείς εκνευριστήκαμε πολλές φορές), σημασία έχει, ότι αφιέρωσαν  τόσους μήνες από την προσωπική τους ζωή στην προετοιμασία του παιχνιδιού, και είναι αυτοί που ξεκίνησαν και καθιέρωσαν το παιχνίδι αυτό στην πόλη μας!

Βρίσκω εξαιρετική την ιδέα του Γιώργου Ρουσσιά, για κυνήγι κρυμμένου θησαυρού των Γυμνασίων με ποδήλατα και πόδια!

Τέλος, όσοι νομίζουν, πως ήταν πανεύκολο και μόνο θετικό μια ομάδα να έχει 50 άτομα, τους προκαλώ να το δοκιμάσουν του χρόνου...!

Και σε όσους είστε ακόμα θυμωμένοι, αφιερώνω τους στίχους του ποιητή Παντελή Μπουκάλα: «την ιστορία του θυμού, την είπαν μύθο».. Πάρτε λοιπόν μολύβι και χαρτί και ξεκινήστε!

Και του χρόνου, με γερά πόδια και καθαρό μυαλό όλοι μας!