Οι οικισμοί του Δ.Δ. Πραισού χαρακτηρίζονται από πλούσιους υδατικούς πόρους. Για το λόγο αυτό κατοικήθηκαν από Ενετούς και τους Τούρκους. Οι πιο αξιόλογες πηγές είναι :

Η Πάνω Βρύση στο Άγιο Σπυρίδωνα που λέγεται ότι χρονολογείται στον 15^Ο - 16^Ο αιώνα και χτίστηκε από τους Καρπάθιους που έμεναν στου Φύγετο το Μύλο. Εχει υποστεί διάφορες μετατροπές χωρίς όμως να έχει αλλάξει η αρχική μορφή της. Τοπογραφικά ευρίσκεται στην μέση του βενετσιάνικου οικισμού, οι βάσεις του οποίου είναι ανιχνεύονται στα 10 μέτρα περίπου. Το νερό της βρύσης χορηγείται με μικρό υπόγειο αγωγό διαστάσεων 60x60cm και μήκους περίπου 150 μ. Πιο πάνω, μικρά «φλεγαρίδια» εμπλούτιζαν την ποσότητα νερού της πηγής. Το νερό πέφτει σε φρεάτιο που είναι πάνω από την βρύση σε απόσταση περίπου 5 μέτρα και με μεγάλο αγωγό (που χωράει άνθρωπο) έρχεται στην κυρία δεξαμενή, η οποία είναι τριών όψεων και είχε τρείς υδρορροές με διάφορα οικόσημα τα οποία έτρεχαν συνεχώς νερό, γέμιζαν τις λεκάνες που ήταν 12 και πότιζαν πολλούς κήπους μέχρι το Κάτω Μετόχι (μικρός συνοικισμός κοντά στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα). Η πηγή βρίσκεται σε απόσταση 150 μέτρων. Εκεί υπάρχουν πλατάνια και μια υδρορροή που πότιζαν τα ζώα. Πάνω από την πηγή σε δυο διαφορετικά σημεία υπήρχαν δυο πηγάδια με ανεμόμυλους άντλησης νερού εποχής 18^ου αιώνα. Κάτοικοι θυμούνται τον ένα μόνο ανεμόμυλο. Επί τουρκοκρατίας, από παρεμβάσεις που έγιναν στα γύρω χωράφια με καλλιέργειες στο σημείο που πηγάζει η πηγή, ο αγωγός υπέστη ζημιά με αποτέλεσμα η πηγή να τροφοδοτείται κυρίως από τα «φλεγαρίδια». Πάνω από την πηγή, -περίπου 10 μέτρα από την είσοδό της - δημιουργήθηκε πηγάδι το οποίο τροφοδοτούσε τις γούρνες με νέο «κουτσουνάρι» που βρισκόταν 2 μέτρα από τη πρόσοψη της πηγής, και με αυτό πότιζαν τα ζώα. Επί τουρκοκρατίας έγιναν διάφορες παρεμβάσεις στην νότια πλευρά της. Μετά την αποχώρηση των Τούρκων τοποθετήθηκε οικόσημο στην βόρεια πλευρά της βρύσης, με δυο κοντάρια που στην κορφή τους κυματίζουν σημαίες και στην μέση τους ένας μεγάλος σταυρός και η χρονολογία 1907, έτος κατά το οποίο έγιναν παρεμβάσεις στη στέγαση της βρύσης. Η βρύση άρχισε να ασπρίζεται και είχε πολύ παχύ στρώμα ασβέστη. Το 1999 - 2000 έγινε από τον τότε πρόεδρο του Δ.Δ Πραισού μεγάλη προσπάθεια ώστε να αναδειχθεί και να επανέλθει στην αρχική μορφής της, ως έχει σήμερα. Οι βρύσες που βρίσκονται στις δυο όψεις της είναι συνδεμένες με το νερό της ύδρευσης και το νερό που τρέχει από αυτές είναι καθαρό και πόσιμο. Το νερό που έρχεται από τον αγωγό τρέχει από μια μικρή τρύπα που βρίσκεται στην κάτω μπροστινή όψη της βρύσης και χρησιμοποιείται από τους κατοίκους για αρδευτικούς σκοπούς.

Στον οικισμό της Νέας Πραισού η κύρια βρύση βρίσκεται στην είσοδο του χωριού. Ήταν μια Οθωμανική κρήνη με δωμάτιο δεξαμενή. Βρισκόταν πιο κάτω από το τζαμί του χωριού που ήταν στο κέντρο του τότε οικισμού, στο μέρος που είναι τώρα η πλατεία. Μετά την διαμόρφωση της πλατείας η βρύση μεταφέρθηκε πιο ψηλά, στο σημείο που είναι τώρα. Κάποιοι κάτοικοι χρησιμοποίησαν τα πελέκια της βρύσης για να κάνουν ξερολιθιές στα χωράφια τους που ήταν δίπλα στη κρήνη. Επειδή η βρύση βρισκόταν σε χαμηλότερο σημείο υπέστη καταπτώσεις και ήταν αναγκαία η μεταφορά της στο πάνω μέρος της πλατείας. Για να συντηρηθεί η κρήνη χρειάστηκε να αναζητηθούν οι διασκορπισμένοι δομικοί λίθοι της για τους οποίους επί μέρες ερευνούσε ο τότε πρόεδρος (1999-2000). Δεν βρέθηκαν δυο. Η βρύση χρονολογείται τον 18^ο αιώνα και η διακόσμησή της φέρει τετράκτινα αστεροειδή. Το νερό που τρέχει από αυτή είναι πόσιμο.

Στο πίσω μέρος του οικισμού υπάρχει άλλη μια Οθωμανική κρήνη του 18^ου αιώνα η οποία έχει υποστεί και αυτή ζημιές. Είναι σε πολύ γραφικό μέρος και έχει καλές υποδομές ώστε να γίνει κάποια ανάπλαση.

Επίσης έξω από τον οικισμό του Αγίου Σπυρίδωνα υπάρχει η Καινούρια βρύση με γούρνες για το πότισμα των ζώων. Η κρήνη αναστηλώθηκε και σώζεται μέρος του τόξου και μέρος του τυμπάνου. Παρά την ονομασία της οι κάτοικοι πιστεύουν ότι είναι πιο παλιά από την κεντρική κρήνη του οικισμού.

Φωτογραφικό Υλικό